Het verwerken van pijn uit vorige levens is super belangrijk, als het aankomt op het leven van je zielsmissie. Want soms kan iets ouds maar in de weg blijven staan. Angst om je missie echt te leven. Diepe onzekerheid over je talenten of zelfs voelen dat je bepaalde talenten hebt, maar er niet bij kunt komen.
Want ja, de pijn uit vorige levens kan ook in dit leven de grootste gevolgen hebben. Omdat alles wat nog niet helemaal verwerkt, gewoon in een volgend leven terug komt. Niet als straf, maar omdat het nog niet “af” is. Er is nog een restje in je blauwdruk opgeslagen. En dit wordt weer actief in je huidige leven.
pijn uit vorige levens
We krijgen de kans, om die oude pijn uit vorige levens nu nog op te lossen. En keer op keer verbaast het me, vanuit welke wijsheid onze pijn verwerkt wordt. Wanneer ik bijvoorbeeld met mijn klanten aan het activeren en de-blokkeren van hun zielsmissie werk, kan ik er alleen maar dankbaar voor zijn. De ongelooflijke precisie in de informatie welke ik krijg vanuit het archief van hun ziel, de Akasha Kronieken.
Het past precies, maar dan ook exact. En, niet alleen bij hun zielsmissie, maar ook bij de huidige fase in hun leven. Als Lichtwerker, als mens. Als vrouw, geliefde, moeder of kunstenaar. Het past. Precies.
Mijn eigen transformatie
Soms vergeet ik bijna, hoe bijzonder dat is. Echt gewoon wordt het natuurlijk nooit. En mijn eigen transformatie laat me regelmatig voelen hoe intens diep het verwerken van vorige levens ook in dit leven doorwerkt,
Dauwdruppelvroeg in de ochtend, dit is mijn moment van rust en contemplatie. Lady loopt naast mijn fiets, in een heerlijke cadans. Het is weldadig rustig buiten, zo vroeg in de ochtend. Een reiger verstijft in zijn jacht, als we langs hem komen. Een prachtig statig standbeeld, 1 been omhoog. Alleen zijn ogen flitsen heen en weer en hij doet me denken aan een grappige cartoon.
Drukte …. en druk
Bijna zonder dat ik het door heb schiet ik in de lach, zo grappig ziet hij eruit, deze reiger in verstop-modus. Ik adem diep in en weer uit en verzucht innerlijk: “Hèhè, wat een zalige rust. Had ik maar vakantie … even geen druk.” Mijn eigen gedachte verbaast me. Herken je dat, dat je ongemerkt iets denk wat je tegelijk vreemd voorkomt?
Objectief gezien is het trouwens niet eens een hele gekke gedachte. Want druk was het de afgelopen periode absoluut. We zijn net verhuisd. Mijn bedrijf stroomt prachtig en intensief, wat natuurlijk de nodige drukte mee brengt. Mijn zoon deed tijdens al deze bezigheden ook nog zijn HAVO examen, met als slotstuk een mooie diploma uitreiking.
No pressure
Maar voor mij komt het toch als een verrassing, dat ik blijkbaar ergens in mij “druk” ervaar. Druk, in de zin van stress. Pressure. Want in al die drukte, voelde ik mij goed. Mijn lichaam en geest, acties en emoties konden het bijfietsen, zo leek het in ieder geval.
Terwijl ik verder mijmerde, wat dan dat gevoel van druk kon zijn, vielen mij opeens 2 woorden in: “No pressure”.
Bij het gevoel hoort een beeld
Bij de woorden verschijnt een beeld. Het gezicht van een Aboriginal man. Hij voelt vertrouwd. Wanneer ik hem vraag waarom hij me zo bekend voorkomt, voel ik me weer kind. Een prachtig, donker meisje. Ik zie/voel een klein handje, geleid door een sterke, zachte, liefdevolle hand. Ik voel me vrij als een vogel, krachtig gesteund en zo ongelooflijk beschermd tegelijkertijd.
her-innering van pijn uit een vorig leven
Het beeld wordt een korte film. En ik zie mijzelf als baby, totaal verward. Het lijkt, alsof ik na een aantal intense en hardvochtige levens daar in Australië op adem mocht komen. Mijn ziel, gebutst en gedeukt na levens vol van pijn en verlatenheid. Als aboriginal meisje mocht ik bijkomen.
Mijn vader in dat leven, hielp me om weer simpelweg te “zijn” in dit menselijke lijfje. Mij te verbinden met de aarde en te genieten van haar kracht. Intens verbonden, met die aarde en de hemel. mijn spirituele thuis. Als een soort van vakantie-leven. No pressure. Eenvoudigweg Zijn.
Rijk verbonden met de aarde
Mijn verbondenheid met de aarde is rijk en ik weet me gedragen. Het opgroeien in dit leven is vanaf de eerste ademteug precies zoals ik altijd wist dat het moet zijn. Ontvangen worden in liefde. De zoete geuren van grond, gedroogd gras en zon.
Alles is warm, de aanrakingen van zowel mens als lucht. De adem in mijn longen is schoon en zacht. Mijn lichaam en ik, alles voelt welkom. Heel langzaam ontdooit een drukkende schrik in mij. Een schrik en angst van lange levens kan smelten en transformeren tot een zoete stilte.
Het leven was weldadig toen
Dit zo te voelen, wat doet het me goed! Weldadig, voor alles in mij. Het gevoel van verbondenheid met de aarde en mijn menselijk lichaam wordt opnieuw wakker in het lichaam waarin ik nu leef. En ik begrijp nu nog beter, waarom het een jaar of 20 geleden zo weldadig was om ook fysiek terug te zijn in Australiê.
Te leven met de mensen van “No worries mate”. Naast dolfijnen in het water te staan, Vulkaanrijke bergen te beklimmen. Met mijn hond gewoonweg de deur uit te stappen en op ons land te lopen. een tuin van enkele hectares. Vruchten te plukken, van de bomen op dat land. Mijn gezicht begroet de zon, mijn voeten de zachte ochtenddauw.
Opeens voel ik ademnood
Ondanks die weldaad, bleef er de dagen hierna een zachte druk op mijn borst. Een piepend geluid in mijn oren. En ja, ook druk. Het maakte me wat wanhopig … had ik dan toch die vakantie nodig? Of wilde ik vooral weg zijn van een gevoel van pijn. Boosheid, diepe machteloosheid?
De vraag bleef wat in me sudderen, het antwoord werd maar niet duidelijk
Waarom is dit?
Ik besloot de vraag mee te nemen naar het archief van mijn ziel. De Akasha kronieken. Het antwoord verbaasde me … en ook weer niet. Ik zag mezelf als hetzelfde meisje, nu heel wat jaren ouder. Meegenomen, zoals vroeger de Aboriginal kinderen bij blanke mensen werden geplaatst om hen opnieuw op te voeden.
Een intens gevoel van verlatenheid en pijn. Diepdiep verdriet en warme, hete tranen. Ontsnappen energetisch uit mijn borst. Ook fysiek rolt er zomaar een traan over mijn wang. Intense eenzaamheid en een hevig niet-begrijpen.
Het einde van dat leven
Ik voel hoe mijn lichaam zwakker werd in de onhoudbaarheid van die pijn. De pijn in mijn borst werd heviger en zachtjes gleed mijn aardse lichaam weg. Mijn ziel gleed door, weg van deze wereld. Het leven bij de blanken die mij zagen als “raar” en vreemd”, “niet goed” was niet wat ik nog langer kon be-leven.
In een flits herken ik het gevoel van raar en anders zijn. Ook in dit leven. Als hoogsensitief kind, voelde ik me zo vaak anders en niet goed genoeg. Zie ook nu opnieuw dit pijnthema terug, een thema van levens.
Mijn ziel, terug naar Huis
Tijdens een ziekbed in dat Aboriginal leven, gaat mijn ziel terug naar huis. Mijn fysieke lichaam sterft. Een gevoel van zwakte, teleurstelling ook dat ik niet af kon maken wat ik zo graag wilde doen.
En ook dat herken ik, nu begrijp ik de druk en pijn in mijn oren. De beelden bewegen snel heen en terug. Tussen mijn Aboriginal leven en het leven hier en nu,
Ook dit leven was ik ziek – en bleef leven
Want ook in dit Nederlandse leven was ik al vroeg ziek. Erg ziek. Mijn moeder vreesde, dat ik het niet zou halen als 2-jarig meisje. Een oorontsteking maakte mijn lichaam zwak, de koorts liet me flauwvallen.
En ik weet, dat er op dat moment een keuze is geweest. Het leven op aarde activeerde de pijn uit een vorig leven zodat ik dit Nederlandse leven opnieuw een keuze kon maken. En dit keer koos ik om te blijven en het leven aan te gaan. Hoe zwaar het ook toen al voelde. Ik wist dat het tijd was om hier op aarde te zijn.
heimwee, boosheid en verdriet
Ondanks de keuze om hier te blijven en mijn missie te leven, bleef iets in mij angstig. En wilde eigenlijk het hele begin van mijn leven, terug. Terug naar huis. Heimwee
Naast deze heimwee ontstond een gevoel van boosheid en verdriet. Want die angst in mij, maakte het leven soms bijna onmogelijk. Ja, ik had gekozen om te blijven. en zette mij in, met alles wat ik had.
Angst om me te verbinden
Maar die angst en heimwee, leken het soms onmogelijk te maken. En daarbij, mensen begrepen mij vaak niet – en eerlijk gezegd ik ook hen niet. Ik voelde me regelmatig alleen, eenzaam. Ook al was er liefde in het gezin waarin ik opgroeide en leerde ik me “normaal” bewegen in de wereld.. De wereld bleef me vreemd en iets bleef leeg.
Ik verlangde eigenlijk naar die hand uit dat laatste Aboriginal leven. Die hand die mij steunde, introduceerde en wegwijs maakte in deze wereld. Ik verlangde naar de stem bij die hand die zei, dat ik prachtig ben. Precies, zoals ik Ben. Of eigenlijk was het niet zozeer wat hij zei, maar mij liet voelen. Het woordeloos samenzijn, in liefde. Niets meer … en niets minder.
Eenzaamheid
De eenzaamheid en een onbewuste angst om te verliezen wat ik lief heb, maakte mij angstig om te verbinden. Te verbinden met mensen, met dieren, met het leven op aarde. En ja, ook om te verbinden met mijn missie en mijn doel op aarde. Zelfs met de klanten met wie ik werk. Want stel, ik ging mij van HARTe verbinden – en ik raakte dit hart weer kwijt?
De angst boven mijn hoofd
Als een zwaard van Damocles hing, in alles wat ik deed of niet deed, deze angst boven mijn hoofd. Tot, op een dag ik ontdekte dat dit zwaard verdwenen was. De voortdurende pijn uit mijn vorige leven(s) was getransformeerd en God mag weten waar en wanneer precies.
Want mijn hele leven bleef ik streven naar verbinding … zocht voldoening en passie …. struikelde, keer op keer. viel, dikwijls keihard op mijn neus. Soms bleef ik maandenlang liggen, het gevoel van zwakte in mijn borst drukte me neer.
De angst getransformeerd
Tot ik op een dag struikelde … en rustig weer opstond. Mijn neus nog ongeschonden. Mijn doel opnieuw in zicht. Mijn missie gevonden …
De angst om mij te verbinden was verzacht en het voelde niet meer zo echt. Meer als een herinnering aan vervlogen tijden.
Eindelijk weer verbinden
Waardoor ik me niet alleen met mensen, maar ook met mijn zielsmissie kon verbinden. Ook praktisch! Want eindelijk kwamen de klanten (voor wie ik die missie heb) in zicht. En ik kon me van HARTe met deze mensen verbinden. Genieten van datgene wat ik hen kan helpen ont-wikkelen. Genieten van onze verbinding. Van ziel tot ziel en mens tot mens.
Herken jij dit?
Voor een heel aantal Lichtwerkers, die al langer op het spirituele pad zijn, lossen die overdaad aan pijnlijke levens zachtjesaan op.
Een groot geschenk, wat in mijn ogen echt past bij deze tijd. Want die pijnlijke vorige levens die zich nu weer laten zien, dienen een doel. Ze helpen ons, om oude losse eindjes rond te maken. zodat er meer en meer ruimte komt voor Licht. Licht dat ervoor zorgt dat we we steeds krachtiger en volledig in onze Lichtkracht en zielsmissie kunnen gaan staan.
De pijnlijke levens die nog gezien wilden worden,
lossen steeds meer op
Het belang van vorige Lichte levens
Ben jij benieuwd waarom ook de her-innering aan vorige Lichte levens zo belangrijk zijn? Lees hierover in het volgende artikel