Gisteravond keek ik naar een serie, waar ik graag naar kijk. Het gaat over speurwerk en het oplossen van misdaden. Ik weet het, het klinkt nauwelijks spiritueel verantwoord. En toch, houd ik er van. Niet zozeer van de misdaden … die spoel ik liever door. Maar het verhaal daarna. Hoe mensen vanuit de goedheid van hun hart en alle kracht welke ze in zich hebben, blijven staan en strijden voor het goede. Ook al vraagt het veel. En moeten de sterken onder hun soms tijdelijk hun eigen identiteit opgeven … en undercover gaan. Iemand anders zijn.
De aflevering van gisteren kwam vanochtend opeens terug in mijn gedachten, terwijl ik in meditatie zat. Ik realiseerde me: als ziel, zijn wij eigenlijk een soort van undercover. In deze wereld van angst en pijn. Vanuit onvoorwaardelijke Liefde zijn we naar de aarde gekomen. Omdat we wilden helpen. En zagen, dat ons Licht het verschil kan maken.
Undercover
Laat me je eerst nog iets uitleggen over dit undercover gaan. Omdat ik verwacht dat het ook bij jou kwartjes laat vallen.
Het zit namelijk zo. In de verhalen van misdaad en oplossing, vereist het goede in dit verhaal soms dat je undercover gaat. Wat betekent dat jij je voordoet als één van hen. Je wordt als een misdadiger onder de misdadigers. Zodat ze jou gaan vertrouwen en hun diepste geheimen laten zien.
Dit klinkt gevaarlijk en dat is het ook. Stel je eens voor, dat degene die jij voor de gek houdt je door krijgt? Daar zullen ze, zachtjes uitgedrukt, niet blij mee zijn. Ze kunnen van alles met je doen, waarbij jou doden een realistische optie is.
Voor een goede zaak
De reden dat de mensen undercover kunnen en willen gaan, is hun vertrouwen in de goede afloop. En ongelooflijk veel liefde voor de zaak. Het weten dat ze de wereld een beetje mooier maken, door onbaatzuchtig hun leven in dienst van het goede te stellen.
En zo bekeken, verschillen de speurders in een misdaadverhaal eigenlijk niet eens zoveel van jou en mij als Lichtwerker. We komen namelijk allebei op voor een goede zaak. We doen waar we in geloven. En willen de wereld een beetje mooier maken met wat we doen.
soms giert de angst door mijn keel
Het werk dat wij als Lichtwerker doen, is alleen wat minder gevaarlijk. Tenminste, we stellen niet direct ons leven in de waagschaal. En riskeren geen dramatische ontwikkelingen.
Toch, als ik heel eerlijk ben, giert soms wel de angst door mijn keel. Of door mijn hele lijf. En heb ik me absoluut heel vaak in mijn leven gevoeld alsof mensen mij zouden gaan veroordelen, zodra ze de “echte mij” zouden zien.
Als ze maar niet de “Ware mij” zien
Herken je dat? Het gevoel dat mensen altijd maar een klein stukje van je zien. En stel je, stel je voor dat ze jou helemaal zouden kunnen zien? Wat zouden ze van je vinden. Je wordt vast en zeker te licht bevonden, zodra ze de “ware jij” ontdekken!
Te licht. Het woord wordt zo vaak en zo vaak ondoordacht gebruikt. Terwijl jij en ik, als we ons de ware betekenis herinneren, een koude rilling door ons lichaam voelen gaan. Te licht. Er waren tijden, dat iemand het recht kon nemen om jou te licht te bevinden. en het recht kon nemen om jou daarom ter dood te veroordelen, op niet zo aangename wijze.
Opgeslagen kou – tot op het bot
Die koude rilling door ons lijf, dat is een opgeslagen kou. Bewaard in onze cellen. Tot op het bot. Opgelsagen én wachtend op het moment van bevrijding. Want ja, iedere ervaring die te intens en pijnlijk was om goed te kunnen verwerken, is ergens opgeslagen. Bewaard gebleven. Ook al hadden we dat als mens liever niet gehad.
Het archief van onze ziel, de Akasha Kronieken, staat er namelijk garant voor dat geen enkele pijn ook pijnlijk blijft. En draagt er zorg voor, dat ieder ondraaglijk donker ooit transformeert en ook weer stralend Licht wordt.
Toewijding en moed
De weg terug van ondraaglijk donker naar jouw stralend Licht, vraagt vooral toewijding en moed. Het lef om te leven.
Want ja, ergens in de loop van de tijd (zeg maar, eeuwen) zijn we dat lef kwijt geraakt. Niet helemaal natuurlijk. Maar soms kunnen we er ook nog nauwelijks bij. De momenten dat het leven oneerlijk lijkt of te zwaar om te dragen. De dagen dat we liever angstig in een hoekje gaan zitten, wachtend tot deze tijd voorbij is.
Waarom?
En het lijkt zo bizar. Waarom zouden we angstig zijn? Hoe kan het, dat soms bij de gewoonste dagelijkse dingen de stress al door ons hele wezen giert?
Het antwoord daarop is simpel. Ook al maakt dat de oplossing niet direct gemakkelijker.
De reden voor onze angst is oud. Dat vermoeden had je waarschijnlijk al. Maar wist je ook, dat die angst terug gaat tot eeuwen en eeuwen terug? Terug, zelfs tot het moment dat wij als mens bedachten, dat we het allemaal zelf wel konden. Of, dat we het allemaal zelf móesten kunnen
Vergeten wie we zijn
En de diepste angst in ons ontstond, omdat we …. ook alweer net als in het verhaal wat ik keek … zijn vergeten wie we werkelijk zijn. We gingen geloven dat we ons masker zijn. De identiteit die we hadden aangenomen.
Wat eigenlijk heel logisch is. De sluier tussen ons en onze ziel werd met de beschermlagen steeds dikker. En de mensen met wie we op aarde leven, werden onze vrienden. Vanuit de liefde in ons hart, kregen we onze aardse familie en vrienden steeds meer lief. We raakten gehecht aan ze. En aan ons eigen lichaam, onze bezittingen, ons kunnen en kennen. Wanhopig gehecht aan ons hele aardse leven.
Vertrouwen – op wie?
Want met het vergeten van onze echte identiteit, raakten we ook het vertrouwen kwijt. Als eerste het vertrouwen in onze Goddelijkheid. Daarna in onszelf en in de wereld. We voelden ons zelfstandig – maar verlaten. Moederziel alleen.
En hoe meer we ons best deden het vertrouwen terug te vinden – hoe verder het van ons af leek te glijden. We leerden via de harde weg, dat we alleen nog op onszelf konden vertrouwen. En misschien een enkele dierbare, die ons lief had als zichzelf.
De donkere dalen en nacht van de ziel
De eeuwen die hierop volgeden, we kennen ze door en door. Eeuwen van wanhoop en pijn. Tijden van diepe dalen en nauwelijks noemenswaardige hoogtes. We kwetsten elkaar en onszelf. De roep van je ziel
In die donkere, donkere dalen leek onze ziel nog nauwelijks te horen. Leek het, alsof jouw en mijn ziel compleet stil was gevallen. De lagen van bescherming werden dikker en krachtiger. Alsof we al onze kracht verzamelden voor bescherming. Omdat we niet meer zagen, hoe we uit het diepste duister konden komen. Alleen nog maar wilden voorkomen dat de pijn groter werd. En we vooral ervoor wilden zorgen dat de angst ons niet zou verteren … er helemaal niets van ons over bleef.
Een zachte, innerlijke fluistering
Tot … op een dag. Heel zachtjes. opeens die roep wel weer te horen was. Nou ja, roep. Een hele zachte fluistering. Een zijdezacht stemmetje, wat jou en mij aarzelend riep.
Een beetje verwarrend was het, die zachte roep. Want in ons dagelijkse denken en doen, kwam daar opeens een nieuwe dimensie bij. Niet echt nieuw, maar toch minstens een beetje vergeten. Het voelde vertrouwd … en toch ook weer niet.
Het gefluister riep eerst vooral veel vragen op. Vragen zoals: “Wie ben ik – wie ben ik écht?” Want net als sommige agenten die undercover gaan, kunnen we gaan vergeten welke versie van ons nu echt is – en welke ook alweer het masker?
jouw ziel was Under cover
Ja, net als een agent die undercover gaat, ging ooit ook onze ziel “under cover”. Verborgen onder een diepe laag, bedekt met prachtige illusies. En ook jij en ik identificeerden onszelf vrijwel volledig met de laag over onze ziel, met het masker wat we droegen.
Wanneer ik me dit realiseer, verwonder ik me vooral. Over de kracht van onsZelf, de kracht van deze Goddelijke illusie. Want nee, ik geloof niet dat dit vergeten een foutje was. En zelfs al was het niet gepland dat ons menszijn zo hartverscheurend zou zijn, dan nog is het ontzagwekkend dat wij de kracht hebben om ons immense Licht te vergeten … én ook weer te herinneren!
Terug naar wie je bént
Wat ik wel geloof, is dat iedere ziel een ingebouwde “terug-naar-huis-knop” heeft. Zodat we uiteindelijk allemaal, als alles wat ons tegenhoudt getransformeerd is, de weg naar Huis terug vinden.
Voor mij betekent dit ook, dat we nooit niet op de juiste weg kunnen zijn. Dat klinkt wat ingewikkeld misschien, maar voor mij is het grote geschenk van onze “terug-naar-huis-knop” dit: hoe ver ons pad ook van onszelf lijkt af te liggen – er is altijd een afslag die ons direct terug brengt bij onsZelf. Misschien niet altijd een pad dat over rozenblaadjes gaat. En ja, we komen absoluut allerlei doornen tegen.
Houd je ogen gericht op het licht
Maar wanneer we onze ogen gericht houden op het Licht en de Liefde in ons hart, dan kunnen zelfs de meest puntige doornen ons niet tegenhouden. Omdat we weten dat iedere transformatie ons een stapje dichter bij huis brengt. En er uiteindelijk na ieder verhaal maar 1 uitkomst kan zijn: we zijn weer wie we écht zijn. Zonder cover
Ondernemen vanuit je zielsmissie als Lichtwerker
Deze gratis Masterclass laat je zien hoe jij als vrouwelijke Lichtwerker een bloeiend bezield bedrijf opbouwt. Afgestemd op de missie van je ziel.
