Om eerlijk te zijn had ik er vlak na mijn laatste bunrn-out gewoon geen zin meer in. Mensen. En al dat gedoe.
Als kind had ik dat al. Toen leek de keuze eenvoudig: ik zou dierenarts worden, omdat ik zo van dieren houd. Achteraf, was ik toen al voor het eerst “compassiemoe” en had geen idee dat ik daar iets aan zou kunnen doen.
Compassiemoe, wat is het?
Compassiemoe is het gevoel van leegte, wanneer je vanuit compassie voor de ander zoveel gegeven hebt dat alles in jou intens vermoeid is geraakt.
Toen ik dit woord voor het eerst hoorde, resoneerde het direct! Want compassie, het diepe gevoel van meevoelen met iemands pijn, dat voel ik al mijn hele leven. Tot het op een zeker moment wel op leek. Alsof ik er letterlijk de energie niet meer voor had. Mijn hele lijf was moe en leek wel leeg gelopen. Te leeg, om nog die liefde voor iemands pijn te voelen
Te leeg om nog andermans pijn te voelen
Herken je dat? Dat het lijkt alsof er op de plek van je hart een soort van gapend gat is gekomen. Een leegte, die maar niet gevuld kan worden. Bijna alsof er een gaatje in de bodem zit. En alles wat je doet om je hart te vullen heeft evenveel effect als het dweilen onder een open kraan.
Het enige effect van dat dweilen is, dat de immense moeheid in je lijf continu toeneemt. En al dat water op de vloer, het blijft maar stromen. Je kunt er niks aan doen, lijkt het wel. Hopeloos. Ontmoedigend
Het voelt hopeloos ontmoedigend
Dat gevoel van hoploosheid en diepe ontmoediging, is ook wat je voelt bij een fikse compassiemoeheid. Je hebt je hart leeg gegeven, zelfs toen het eigenlijk niet meer kon.
Want de compassie voor de ander, was groter dan de Liefde voor jezelf. En je moet dan wel geven, ook als het ten koste van je eigen energie gaat. Je draagt liever je eigen pijn, dan het lijden van de ander aan te moeten zien. En! Je vertrouwt meer op je eigen kracht, dan op de kracht van die ander.
Je vertrouwde meer op je eigen kracht
Hoe voelt het, wanneer je dit leest? Voor mij was het nogal intens, de eerste keer dat ik me dit realiseerde. Wanneer ik teveel geef, vertrouw ik eigenlijk niet, dat de ander haar eigen pijn kan dragen. Of voor zichzelf kon zorgen.
Dat is me nogal wat. Ben ik bang, dat de ander voor eeuwig moet lijden, als ik niet zorg dat het wordt opgelost? En heb ik eigenlijk, diep in mijn hart, het gevoel dat die ander machteloos is, tegenover de kracht van haar pijn?
Eigenlijk denk ik dat de ander machteloos is
Toen ik eens heel diep ging kijken, zag ik de angst en ook de overtuiging, dat de ander machteloos is. Ook al geloofde ik niet in slachtofferschap …. dacht ik …. iets in mij geloofde er blijkbaar toch in. En was bang. Als de dood zelfs. Dat de ander zichzelf niet kon redden. En dat het dan mijn schuld zou zijn.
Mijn schuld. Ja, wie anders? Als ik toch kon helpen en het niet deed …. dan was het toch aan mij te verwijten? En die schuld, die wilde ik absoluut niet dragen. Dan liever de pijn en veel teveel kilo’s verdriet dat niet van mij was.
Liever leeg dan schuldig
Omdat mijn hart de schuld niet kon dragen, gaf ik mijn hart liever leeg. Dan wist ik in ieder geval dat ik er alles aan gedaan had. Zodat niemand mij iets zou kunnen verwijten. Nooit.
Het gekke is. Ik bleef het mezelf wel verwijten, dat ik tekort schoot. Want ook al gaf ik me helemaal leeg. Het leek wel alsof de pijn bij de ander maar niet stopte. Of dat er altijd wel een andere ander was, met een ondraaglijke pijn en hopeloos uitzicht.
Toch bleef het gevoel van tekortschieten
En dat knagende gevoel van tekort schieten, dat eet een mens van binnenuit op. Het knabbelt aan je hart, bijna zonder dat je het door hebt. En put je uit of laat je moedeloos achter.
Bijna ongemerkt zaagt het de voeten onder je stoel vandaan. Tot je met een klap op de grond valt. En dan wordt het stil om je heen. Leeg. Want al die anderen die jij hebt gegeven? Zij zijn op zoek naar een nieuwe donor, nu jij bent gevallen.
Als je valt, val je alleen
En het is eigenlijk nog heel logisch ook, dat je nu alleen bent. Want jij hebt niks meer te geven en alle mensen die je hielp kunnen het nog niet zelf.
Tenminste, waarschijnlijk kunnen ze het wel. Als ze maar zouden leren Hoe. En zolang ze dat nog niet geleerd hebben, hebben ze jou of een willekeurige andere donor van energie en HARTelijkheid nodig. Jij bent niet de enige, die bang is dat zij in wezen machteloos zijn. Dat denken ze natuurlijk zelf ook.
Bang dat we machteloos zijn
En die angst om machteloos te zijn. Slachtoffer van het leven. Dat is een angst, waar bijna niets tegenop kan. Die angst blijft ons zelfs teisteren, tot onze ziel rijp is voor een nieuwe ervaring.
Want die angst en dwingende overtuiging dat we machteloos zijn? Dat hoort erbij, bij het aardse leven in deze tijd. Of eigenlijk, het hóórde erbij. Want voor een heel aantal van ons is die levensles geleerd. Zij mogen een nieuwe werkelijkheid ontdekken. De heerlijke Werkelijkheid, dat wij (jij en ik) in wezen mateloos Krachtig zijn!
Eigenlijk zijn we mateloos Krachtig
Want ja, in feite zijn we mateloos Krachtig. In eerste instantie als Ziel. En daarna, in deze bijzondere tijd, worden we dat ook weer als mens.
Hoe klinkt dat? Voelt het niet direct al een stuk beter om jezelf en de ander als mateloos Krachtig te zien …. ook al weet je nog niet hoe je dat kunt matchen met al het ondraaglijke lijden wat je in de wereld en in je eigen leven ziet.
Het ondraaglijke lijden, waarom is dat er dan?
Dat is toch ook vrijwel niet te begrijpen, als mens? Dat we mateloos krachtig zijn en toch ook ondraaglijk lijden? Dat diegene die jij in een put ziet liggen. Ontroostbaar en bijna niet te dragen teneergeslagen. Dat diezelfde persoon ergens in zich een kracht heeft, om zichzelf uit die put te trekken.
Misschien niet op stel en sprong stralend …. maar wel altijd aangemoedigd door haar Stralende ziel. Aangemoedigd en aangepsoord, op precies het juiste moment. Geen seconde te vroeg of te laat. Divine Timing. Perfect in een imperfecte wereld.
Perfecte imperfectie
Mij verbaast het nog steeds en jou misschien ook. Magisch en mysterieus. De perfectie van onze imperfectie. Omdat het leven er voor ons als mens onmenselijk uit kan zien. Zodat het zelfs “fout” kan lijken. Alsof de wereld door onrecht geregeerd wordt.
Dat zelfs dan. Onze ziel aan het roer staat. En die imperfectie aanstuurt. Zodat we kunnen leren. En groeien. Hoe kan het?!
Accepteren dat het “klopt” geeft vrede
Over “Hoe kan het?” heb ik lang en veel mijn hoofd gebroken. En het antwoord, vond ik maar niet.
Pas toen ik in mijn Hart ging zoeken. En ook echt durfde te luisteren. Toen kwam er een soort van vrede. Niet direct immens en alomvattend. Maar steeds een klein beetje meer. Vrede met het leven zoals het zich aandient. Vrede met de zeeën van pijn op deze aarde. En met elk sprankje Vrede, groeide ook de Liefde in mij.
Liefde voor mij als mens
Heel zachtjes ging mijn Hart meer open. Steeds een klein beetje meer. als eerste groeide de Liefde voor Mij in mij. Liefde en ja, compassie, voor mij als stuntelend struikelend mens.
Een perfect imperfect mens, die bang was voor beide.
Angstig om imperfect te zijn en fouten te maken. Bang om onoverkomelijk te falen. En huiverig voor haar eigen Licht. Schuchter, bij het voelen en zien van haar eigen Perfectie. Dralend, voor de spiegel van haar Stralende Grootsheid. Groots, zoals alleen het Licht van een Ziel kan zijn.
Mijn Hart gaf vertrouwen
En het mooie is. Als een hart op het juiste moment weer open gaat? Dan geeft dat vertrouwen. Een diepdiep Vertrouwen. En, ja, het geeft ook moed. De dappere kracht om in die spiegel van ons Licht te kijken. En daar onze Grootsheid aan te zien.
Wow, wat een Licht. Een Strálend Licht. Hoe kan het?
En dit keer is het een vraag die me nauwelijks nog boeit. Want het kan! Dat Stralende Licht boezemt ontzag in. En Blijdschap. Vreugde, heel voorzichtig.
Dat stralende Licht vult mijn Hart
Want die voorzichtige Vreugde moedigt mijn Hart aan. Het moedigt me aan om te ontvangen. En nog meer te ontvangen. Zoveel, dat het overstroomt. En nog meer stroomt. Hoe kan het?
De vraag suddert heel zachtjes in mijn hoofd …. en stopt. Het kan! En het kan nog meer! De Liefde in mij, ze blijft maar stromen. Eerst in mijzelf, het dorre uitgeleefde hart vervullend.
Het dorre uitgeleefde Hart komt weer tot bloei
De compassie die wel weg leek, blijkt gewoon verstopt te zijn. Ze lag als een opgekruld blaadje te wachten tot de zon weer op kwam.
Als een opgekruld, grauw en dorrig blaadje. Ze leek dood, maar sliep gewoon. Want dat blaadje van Compassie? Ze hoort bij mij. En ik bij haar. Wij samen brengen Licht, in een wereld die niet altijd zo Licht is.
Compassie en ik, wij samen brengen Licht
Een Licht dat pas echt kan stralen, als ik ook als mens mag stralen. Wanneer ik eerst voor mijzelf mag zorgen. Wetend, dat niet alleen Ik, maar ook de mensen om mij heen mateloos Krachtig zijn. Met een Ziel, die ons altijd daar brengt, waar we horen te zijn.
En raakt de Compassie in mij weer wat leeg en mijn Hart vermoeid? Klopt “Compassiemoe” op de deur?
Compassiemoe – wat kan ik doen?
Nu weet ik, wat ik kan doen. Ik mag gewoon gaan zitten. En mij verbinden met de diepte van mijn Hart. De roos die hier bloeit, ze verkwikt me. En ze laadt me op, tot mijn Hart niet anders kan dan stromen. En stromen. En, nog meer stromen. Het stroomt, tot het overstroomt.
Het is als dweilen met de kraan open. Maar deze kraan, geeft leven. Alles in mij wat verdord en leeg was, bloeit op. Compassie is iets wat uit mij stroomt, zonder dat het leeg loopt. Compassie en ik? Wij samen, brengen Leven.
Nieuwe keuzes maken – vanuit liefde voor mezelf
En als mijn Hart dan weer open is en het stroomt …. eindelijk! …. weer in mij? Dan kan ik nieuwe Keuzes maken. Zelfs de moeilijke keuzes. Omdat niet mijn hoofd regeert, maar mijn Hart en Ziel weer aan het roer staan.
Pas dan kan ik gaan leven, zoals ik echt bedoeld ben om te leven.
Zoals jij ook kunt gaan leven, zoals je bedoeld bent te Zijn. Met een open Hart. Vanuit je Ziel. Omdat je het waard bent. Meer dan waard. En, evenzo belangrijk. Omdat de wereld het waard is, om van jouw Licht te genieten.
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Gratis Geleide Lichtmeditatie
In deze tijd valt het niet altijd mee om als sensitieve oude ziel tot jeZelf te komen. Weer de verbinding met je hart en ziel te maken. Terwijl het juist zo ongelooflijk belangrijk is om je regelmatig op te laden. Echt op te laden, Tot heel diep in je cellen en je hart. Zodat het ook in jou volop gaat stromen!
